sábado, 8 de mayo de 2010

CATRCENTOS GOLPES (A XOÁN ABELEIRA)

Recuerdo, bien/ Aquellos “Cuatrocientos Golpes” de Truffaut/ y el travelling con el pequeño desertor,/ Antoine Doinel,/ Playa a través,/ buscando un mar que parecía más un paredón/ [...]/ Pido perdón/ por confundir el cine con la realidad.
(Luis Eduardo Aute)

CATROCENTOS CHANZOS Ó PAREDÓN

A mestura de noites e días
neste calendario en constante fibrilación,
vai deixando testemuño asmático
coas miñas mans pegadas neste vidro cadrado.
Cada día matan pombas e devolven cartas,
engaiolada nas xigantescas costelas
dun tempo a destempo,
feito de fume e anacos de celuloide.

Pido perdón, por bater catrocentas
veces contra a porta da miña cela,
por acoitelar catrocentas veces a Munch
na procura dun “Berro”
que fora para arrepiar ás bestas,
por tecer catrocentos versos velenosos
sen bicos de muller-araña.

Xa sinto a marea viva subir os chanzos;
Antoine Doinel,
Salomé, a túa irmá, pedirá a túa testa.
Xa está o meu cadrado afundindo no mar.
Tapáronme os ollos cun pano de vento,
os pés con aramio e as mans
coas patas coalladas de pombas mortas.

Colle as tesoirasd,
debaixo do gran farallón.
Morrerá, Doinel.
Córtalle a lingua ao crego
que quixo unha “entrada” no cine e
corre ó cadrdo onde afundirmos,
en catrocentos chanzos ó mar.

Non acendamos candeas
nin polo “Honorè” de Balzac,
nin polo de Pessoa,
nin por Novalis, nin por ninguén;
Que as fosforencias dos nosos ósos
arderán con máis forza
-Lume, poder igualador-
cando aquí non esteamos,
e voemos de volta
ao mar dos mortos.

Levemos un franco debaixo da lingua,
por se nos cómpre pagar a viaxe,
ou, se pola contra, nos prestan uns Gauloises polo camiño, Antoine, Mon cher Amie...

1 comentario:

  1. Merci bien! E, ademais, é unha das miñas películas amadas! Se feliz, feituca.

    ResponderEliminar